Hvít pizza (sósulaus)
Það er ekki nauðsynlegt að hafa pizzusósu á pizzu. Yfirleitt alltaf eru pizzur smurðar með sósu undir álegg hér á landi, a.m.k. á veitingastöðum. Á Ítalíu er aftur á móti gaman að fá sér pizzur án sósu og þær eru oft alveg sælgæti, þar sem hvítlauksolía og álegg úr góðu hráefni leika aðalhlutverk. Þarf ekki að vera flókið og gott að grípa til í hversdeginum. Í raun er góð hvítlauksolía og gott, gróft salt leynitrikkið í þessu öllu saman. Þegar föstudagspizzan er undirbúin, er góður siður að búa til ríflega af deiginu og eiga afganginn í ísskápnum.
.
Þegar mann langar í „eitthvað“ og það á að vera heitt en fyrirhafnarlaust, er einfalt að rífa af deiginu, fletja út og baka með hvítlauksolíu og strá svo góðu salti yfir. Það er einfaldasta gerð af hvítri pizzu, pizza bianca.
Svo tekur ekki mikið lengri tíma að pensla deigið með góðri olíu, mörðum hvítlauk og rósmarín, rifinn ost, t.d. Ísbúa, eða einhverja samsetningu af osti, kannski mozzarella sneiðar, helst blámygluost, t.d. gorgonzola, salt og pipar yfir og síðast parmesan. Ekki er ónýtt að bæta við beikoni eða þessari pancetta, sem Ingó í Sælkerahorninu í Hagkaup í Kringlunni skar örfínt.
Það er líka allt í lagi að hafa bara skinku með hvítlauksolíu. Hér er prosciutto í aðalhlutverki, en auðvitað má nota hvaða uppáhalds skinku sem er. Hvorki ostur né tómatsósa er skylda í pizzugerð.
Svo mætti athuga með ætiþistla úr dós, allt eftir því í hvernig stuði maður er. Eða túnfisk og kapers. Kannski smá klettasalat (rucola) yfir þegar hún er bökuð?
Þar sem pizza er upphaflega afgangamatur, eins og fleiri góðir réttir (omeletta, risotto, paella o.s.frv.), er upplagt að prófa sig áfram og leyfa hugmyndafluginu að ráða.
.
