Kurteisi – gleymd dyggð?
Maður gæti næstum haldið, að kurteisi sé að verða gleymd dyggð þorra fólks, einkum unga fólksins, sem að því er virðist hefir skort leiðbeiningar í uppeldi sínu um almenna kurteisi.
Á ég hér ekki við unglingaskríl, sem gengur æpandi um götur og hegðar sér yfirleitt illa, það væri kapituli fyrir sig, að taka slíkt til meðferðar, heldur ungt fólk við afgreiðslu í búðum t.d., skrifstofum og jafnvel bönkum. Er það í rauninni engin furða, að öllum þessum stofnunum finnist innan um ókurteist fólk, þar sem það kemur víst flest lítt þjálfað í umgengni í stofnanirnar. Þó veit ég, að margar stofnanir leggja áherzlu á, að brýna kurteisi fyrir starfsfólkinu, en það eitt dugar ekki, þess er áræðanlega mikil þörf, að því sé sinnt meira og betur, að þjálfa allt afgreiðslufólk til starfa.
Taka vil ég fram, að margt afgreiðslufólk er vel kurteist – en það verður að gera þær kröfur að allt afgreiðslufólk fullnægi sömu kröfum og erlendis eru gerðar til fólks sömu stétta.
Það eru tvær hliðar á hverju máli. Hinu má ekki heldur gleyma. Og hún er sú, að sá, sem ekki er kurteis sjálfur, hefir engan rétt til að krefjast kurteisi af öðrum. Og tekið hefi ég eftir að kurteist fólk mætir jafnan kurteisara viðmóti en ókurteist og mættu þeir hafa það í huga sem vekja andúð með merkilegheitum og rembingi. R. K.
Vísir 29. apríl 1966
— KURTEISI/BORÐSIÐIR — GÖMUL RÁÐ —
.
.
