Það er nú alveg sérlega gaman að segja frá því að í dag eru liðin 25 ár síðan leiðir okkar Bergþórs lágu saman. Á köldum en fögrum janúardegi hittumst við á Hverfisgötunni í Reykjavík, hann bauð mér í kaffi og segir (vonandi í gríni) að ég sé ennþá í kaffi 🙂 Eðlilega hefur margt gerst á aldarfjórðungi. Oft er hjónabandi líkt við veðrið; sól og hlýir sunnanvindar og norðanáhlaup (sem oftast stendur stutt) og þess á milli er alls konar veður. Veðurleysa í hjónabandi er ekki eftirsóknarverð, því að til að kunna að meta góða veðrið, þarf aðeins að blása á milli.
Þegar horft er til baka er greinilegt að okkur Bergþóri var ætlað að hittast – áfram örkum við saman vorn æviveg.
Vöfflur. Fátt er dásamlegra en ilmur af nýbökuðum vöfflum. Það er einhver óútskýrð hlýja sem fylgir þeim. Hér er uppskrif úr hinni ágætu bók Við matreiðum, bók sem ég eignaðist fyrir 35 árum og fletti reglulega upp í. Við matreiðum er hin fínasta bók, hún kom fyrst út árið 1976 og nýlega kom sjötta útgáfan út.
Peruterta. Í minningunni voru perutertur í öllum barnaafmælum og flestum fermingarveislum í mínu ungdæmi. Botnarnar voru mjúkir og gegnblautir. Þegar ég sá á fasbókinni að Borghildur Jóna var að baka eina slíka fyrir afmæli sonar síns, fékk ég fortíðarþráhyggjukast og bað hana um mynd og uppskrift. Ég bara stóðst ekki mátið.
Mjúk og góð hjónabandssæla er góð með kaffinu. Stundum verða hjónabandssælur seigar, kannski vegna þess að þær eru bakaðar of lengi. En eflaust líkar einhverjum að hafa þær seigar.