Skálað; Lyfta – drekka – lyfta
Gaman er að lyfta glösum til að heiðra einhvern á mannamótum, eða til að skála fyrir kvöldinu, lífinu o.s.frv. Um leið og við lyftum glasi er skemmtileg venja að ná stuttu augnsambandi við þá sem við skálum við, þ.e. ef hópurinn fer ekki yfir 6-8 manns (til að ná augnsambandi má glasið því ekki fara hærra en svo að andlitið sjáist), annars lítur maður bara yfir hópinn. Þá dreypum við á, lyftum síðan glasinu aftur og lítum um leið aftur á þá sem við skálum við. Æfingin skapar meistarann.
- Þegar gestir koma í matarboð og byrjað er á því að skála, er ágæt þumalputtaregla að það líði u.þ.b. 30 mín., þar til sest er að borðum. Veislustjóri eða gestgjafar stjórna þarna för.
- Ágætt er að gæta þess að klára ekki alveg úr glasinu. Það getur verið svolítið vandræðalegt að skála með tómt glas. Þó er skárra að lyfta tómu glasi en lyfta því alls ekki.
- Þegar skálað er skál í skál, gætum þess að beina belgnum að glasi þess sem við skálum við en ekki brúninni. Enginn vill eiga skörðótt glös.
- Skálaræður eiga að vera stuttar, mjög stuttar. Það má alls ekki grípa framm í fyrir þeim sem stendur fyrir skáluninni (þó viðkomandi sé að gleyma einhverju)
- Í standandi boði er ágætt að halda á glasinu í vinstri hönd. Þannig höldum við þeirri hægri þurri og heitri sem kemur sér vel þegar við heilsum fólki með handabandi
- Þegar búið er að segja skál og lyfta glasinu, dreypum við á drykknum. Það getur orðið neyðarlegt þegar sá sem segir skál, drekkur hana ekki, heldur teygir lopann með áframhaldandi spjalli, því að þá veit enginn hvenær á að dreypa á.
- Svo þarf einnig að passa að skála ekki út í eitt – það getur verið þreytandi að skála fyrir öllu mögulegu heilt matarboð. Almenna reglan er að gestgjafinn hefur frumkvæði að fyrstu skálun.
- Skál!
–
— SKÁLAÐ – LYFTA – DREKKA – LYFTA —
–
