Servíettur og nokkur servíettubrot. Ekki er kunnugt hver fyrstur varð til að innleiða munnþurrkur, en farið var að nota þær á 15. öld. Þá var tíska að binda þurrku utan um hálsinn til að vernda fellingakragana og blúndurnar, sem konur jafnt sem karlar báru. Í sambandi við þessa venju er sagt að orðatilækið að ná saman endum sé dregið af franska málshættinum Nover les deux bouts de sa serviette. Þetta má túlka á þann veg að verið sé að lýsa feitum manni, sem reynir að binda servíettuna sína fyrir aftan hnakka.*
Menn gæti þess ávallt að taka þerridúkinn af djúpa disknum, áður en maður hellir súpunni í hann. Þerridúkinn má aðeins nota til að þurrka sér um munninn og fingurna – fyrir alla muni ekki að snýta sér í hann eða þurrka af sér svitann á baki og brjósti, þó að heitt kynni að þykja inni, einkum þegar líður á 3. ræðuna fyrir minni húsmóðurinnar.**
*Að brjóta servíettur AB 1988
**Spegillinn 21.tbl. 21.árg. 1946
