Mannasiðir – Kurteisi er dyggð
Árið 1920 kom út bókin Mannasiðir eftir Jón Jacobson sem var nýlunda hér á landi. Í henni fjallar Jón um allt milli himins og jarðar eins og um litun hárs: „Að lita hár sitt er blátt áfram viðbjóðslegt. Grá hár sóma sér jafn-vel sem hver annar litur.”
Margar góðar ráðleggingar má finna í bókinni: Varist skellihlátur; kastið ykkur ekki aftur á bak með galopinn hlæjandi munninn og sláið ekki á lærin eða hnén.
Forðist að hnerra hátt ef unnt er því að þá afskræmist andlitið, hafið munninn lokaðan þegar þér eruð ekki að nota hann. Notið vasaklútinn gætilega og snýtið yður ekki svo hrottalega að við kveði Þórdunur. Sleikið ekki af matforki né hníf að loknum málsverði.”
Kurteisi er dyggð vegna þess að hún stuðlar að vellíðan en stendur gegn yfirgangi og að valda öðrum óþægindum. Hins vegar eru tilteknir siðir og venjur ákvörðunarefni sem hver kynslóð kemur sér ósjálfrátt saman um. Það er ekkert rangt í sjálfu sér að ropa í fjölmenni en getur engu að síður talist ósiður. Ef til vill er slíkur ropi hvimleiður kvilli. Ropar eru viðbjóðslegir, og engin vörn í máli, að ekki sé hægt „að gera við þeim” Það er ógeðslegur ávani, sem hægt er að venja sig af, og aldrei þarf að verða nokkrum tamur.
Einnig skrifar Jón: „Hræðilegt er að sjá menn fara að stanga úr tönnum sér eftir máltíð. Ýmsir eru fleiri kækir og ávani, og sumir þeirra mjög ógeðslegir, svo sem að tyggja matinn „smjattandi”, í stað þess að tyggja með lokuðum munni.”
— GÖMUL RÁÐ OG HÁTTVÍSI — KURTEISI/BORÐSIÐIR — ÍSLENSKT — MATARBOÐ —
.
.
— KURTEISI ER DYGGÐ —
.
