Leikhús eða tónleikar – nokkur atriði sem gott er að hafa í huga
Það er gaman að bregða sér í leikhús, tónleika, í bíó og annað slíkt. Hins vegar eru nokkur atriði sem við þurfum að hafa í huga. Við verðum ekki ósýnileg á þessum stöðum, ekki frekar en í bílnum á rauðu ljósi borandi í nefið.
Getum við áhorfendur átt enn betri samskipti þegar við förum í leikhús eða önnur samkomuhús? Yfirleitt erum við reyndar til fyrirmyndar. Svo kurteis að við viljum láta náungann vera í friði og komum því stundum fram við aðra eins og þeir séu framliðnir. Kannski gætum við litið meira í kringum okkur, brosað, jafnvel kinkað vingjarnlega kolli áður en við göngum í salinn, enda erum við öll eftirvæntingarfull og komin til að njóta viðburðarins!
Flott framkoma er alltaf álitamál og ekkert við því að segja þótt fólk hafi mismunandi smekk. Atriðin hér að neðan eru engin lög, meira til umhugsunar:
Göngum inn í sætaröð með bros á vör, snúum að þeim sem standa upp fyrir okkur. Þannig gefst okkur færi á að biðjast afsökunar, eða þakka fyrir eða bjóða að minnsta kosti góðan dag eða gott kvöld.
Um daginn sat ég úti á enda í sætaröð í leikhúsi þegar maður nokkur stóð allt í einu við hliðina á mér og horfði á sætið sem hann ætlaði að setjast í. Vissulega skildi ég að hann ætlaðist til að ég stæði upp og það var auðvitað alveg sjálfsagt. Á hinn bóginn hefði verið viðkunnanlegra ef hann hefði gert mér viðvart, jafnvel þakkað fyrir sig og ekki otað að mér óæðri endanum þegar hann gekk inn í sætaröðina.
Hóstakast
Forðumst eins og hægt er að fara með hósta í leikhús eða á tónleika sem krefjast náinnar hlustunar. Oftast ræðst „fjöðrin“ til atlögu í hálsinum einmitt þegar við megum ekki hósta. Ef við teljum okkur geta haldið þetta út, en erum ekki alveg viss, reynum þá að panta okkur sæti úti á enda til þess að geta læðst fram, ef hóstinn gerir vart við sig. Einnig er gott að hafa með sér hálstöflur, það róar oft hálsinn að vita af þeim. Sumar hálstöflur eru í hörðu plastumbúðum með álpappír á. Þegar þær eru teknar úr umbúðum heyrist skrjáfur hljóð sem berst um allt og veldur truflun. Best er að setja molana í hljóðlátari umbúðir áður en haldið er að stað að heiman.
Rusl í ruslafötur
Þetta á fyrst og fremst við í bíóhúsum, en þau eru líka leikhús, að minnsta kosti kallar enskurinn þau stundum movie theatres. Afgangs popp og gosdrykkir eru ekki beinlínis það notalegasta að hafa neðan á skónum, þegar maður ætlar að njóta þess að horfa á góða kvikmynd. Ef til vill þurfa bíóhús að hafa fleiri ruslatunnur, svo að þetta verði þægilegra. Sleppum því að henda rusli á gólfin.
Hlæjum dátt eða grátum eftir atvikum, en munum samt að það eru fleiri í salnum en við sjálf. Allajafna er hláturmilt fólk dásamlegir áhorfendur og getur jafnvel breytt meðalsýningu í afbragðsskemmtun með sínum smitandi hlátri. Aftur á móti höfum við misjafnan húmor og hlátursdúkkur sem geta ekki hamið sig á sorglegustu stöðum geta spillt áhrifunum fyrir öðrum.
Ilmvatn er dásamlegt í hófi en alls ekki í óhófi
Fátt jafnast á við milda ljúfa ilmvatnslykt af snyrtilegu, velklæddu fólki. Á tónleikum og í leikhúsi sitjum við mjög nálægt fólki, þar getur ilmurinn verið yfirþyrmandi.
Klappið
Klöppum þegar okkur finnst eitthvað vel gert, en þægilegt er að þekkja klappvenjur á klassískum tónleikum og í óperum.
Venja er að klappa ekki á milli kafla í heilstæðu verki, t.d. í þriggja kafla sinfóníu eða sónötu. Á söngtónleikum er heldur ekki klappað á milli laga í röð eftir sama höfund eða á milli laga í lagaflokki. Þetta mætti gjarnan taka fram fyrir óvana tónleikagesti, svo að þeir verði ekki vandræðalegir. Í óperum er gömul venja að klappa eftir einstakar aríur eða önnur söngatriði. Ég verð að játa að stundum finnst mér það trufla framvindu leiksins og tónlistarinnar, ef ekki er sérstök ástæða til; við slítum til dæmis ekki talað leikrit í sundur með því að klappa eftir eintöl. En svona er venjan og maður spilar með!
Ekkert af ofangreindu gefur tilefni til að fara í fýlu, eða hneykslast eins og snobbhænsn. Kannski hefur fólk aldrei pælt í hinum og þessum siðvenjum eða dregur dám af því sem flestir gera. Enginn sér heldur í annars rann. Þess vegna getur fólk haft sínar ástæður fyrir því að vera afskiptalaust eða sinnulaust um náungann. Við höldum bara okkar striki og reynum eftir föngum að sýna gott fordæmi! En þó að við reynum að rækta með okkur þörf til að gera lífið þægilegra fyrir okkur sjálf og aðra, þýðir það ekki að við höfum alltaf rétt fyrir okkur. Eða eins og Paulo Coelho sagði: „Eitt er að finnast maður vera á réttri leið, annað er að halda að sú leið sem maður velur sé sú eina rétta.“
Af öðrum atriðum sem gott er að hafa í huga má nefna:
–Mæta tímanlega
-Taka „öryggispiss” (förum ekki út til að fara á klósettið)
-Taka hringinuna af símum
-Laumumst ekki til að taka myndir
–Tyggjófólk: muna að henda tyggjói
-Hvorki tala né hvísla eftir að viðburður hefst
–Sparifötin? Já ef tilefni er til, a.m.k. ekki mæta í gömlu flíspeysunni
-Sleppum veitingum, sælgæti og drykkjum á meðan á sýningu/tónleikum stendur
— BORÐSIÐIR — GÖMUL RÁÐ OG HÁTTVÍSI — ILMVATN —
.
